کد مطلب:39279 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:8

گنجینه پرسمان » اهل بيت

راجع به عرفان و مسائل عرفاني مي خواستم بدانم كه چرا عرفا از واژه هاي مي خوردن و شراب نوشيدن و روابط عشقي و معشوقي دم مي زنند و مي گويند كه ما از اين تعابير مقصودمان چيز ديگري است حتي حضرت امام هم از اين كلمات استفاده مي كردند اگر اين تعابير درست است پس چرا خود ائمه كه بالاترين عرفان را داشتند از اين كلمات استفاده نمي كردند. اصلاً چه دليلي داشت كه امام هم كلمات و راههايي را مي رفتند كه عطار و خيام و مولوي كه حتي شيعه نبودند مي گفتند؟ اگر آن عرفا بر حق بودند و از ملكوت عالم با خبر بودند پس چرا سني بودند و شيعه نشدند؟

زبان شعر ـ آن هم شعر عارفانه ـ زبان خاصي است كه همراه با كنايات و تخيّل است. البته تعابيري كه ذكر كرده ايد در لسان روايات و ائمه معصوم ع كمتر يافت مي شود، ولي اين بدان معنا نيست كه كاربرد آن مجاز نباشد، چنانچه بسياري از اصطلاحات علوم ديگر نيز چنين است.

اما آنچه در آثار ادبي و عرفاني امام خميني ره در سالهاي اخير عمر پربركتشان ديده مي شود چه به صورت اشعار، چه بصورت نامهها و مكتوبات عرفاني، نشان از نوعي شوريدگي و دلدادگي و عشق مي دهد.

اگر امام ره در اشعار خود از مي و ساغر و ميكده و خم و جرعه و سبو و جام و باده و جرگه عشاق و عاكف ميخانه شدن و ... سخن مي گويد، رسيدن به نهايت عشق راستين و دريدن همه حجابها و ظواهر و چشيدن طعم خوش عبوديت عاشقانه و نورانيت علم و عرفان ناب را در نظر دارد.

علم و عرفان به خرابات ندارد، راهي

كه منزلگه عشّاق ره باطل نيست



و در جاي ديگر مي گويد:

الا يا ايها الساقي، ز مي پر ساز جامم را

كه از جانم فرو ريزد، هواي ننگ و نامم را



و باز در بيتي ديگر سخن از مي و جامي است كه جان را فاني مي سازد و از خود رها مي سازد و همه تعلقات را مي زدايد و در خلوتگه زندان بي حرمت، در اثر آن سرمستي از باده، عشق، سجود و قيام را بر هم مي ريزد:



روم در جرگه پيران از خود بي خبر شايد

برون سازند از جانم به مي افكار خامم را



برگير جام و جامه زهد و ريا درآر

محراب را به شيخ رياكار، واگذار

با پير ميكده خبر حال ما بگو

با ساغري برون كند از جان ما خمار



در خاتمه متذكر مي شوم كه در شيعه و سني بودن بعضي از عارفان اسلامي كه مشهور به سني بودن هستند، اختلاف نظر هست و بعضي از انديشمندان اسلامي آنان را شيعه مي دانند كه از آن جمله از مولويو ابن عربي مي توان نام برد.

از طرف ديگر همين افراد به ظاهر سني در آثار خود بعضاً چنان تصويري از ائمه اطهار ع ارائه مي دهند كه در بيانات شيعيان كم نظير است. آنجا مولوي در ديوان شمس و در غزل خود از دوازده امام و جانشين به حق پيامبر ص به شكلي زيبا و شگفت نام مي برد ابتدا با اين بيت شروع مي كند:

اي شاه شاهان جهان، الله، مولانا علي (ع)

اي نور چشم عاشقان، الله، مولانا علي (ع)

...

و در پايان مي گويد:

مهدي سوار آخرين، بر خصم بگشايد كمين

خارج رود زيرزمين، الله، مولانا علي (ع)